Memphis, Tennessee

Toen de hippie ons op het busstation af had gezet, bleek de bus minimaal anderhalf uur vertraging te hebben. Ik baalde als een stekker want ik had het optreden van de leerlingen van Stax Music Academy echt super graag willen zien! Ik had even met het mannetje van het busstation staan praten en ik had met hem afgesproken dat we toch weer de stad in zouden gaan en dat hij mij zou bellen als hij meer zou weten over de bus. Het probleem was alleen dat we dan weer twee ritjes met de hippie moesten maken en die rekende 18 dollar per rit. Budgettechnisch gezien hebben we toen maar besloten om in de wachtruimte van het busstation te blijven. Het duurde natuurlijk allemaal veel langer dan anderhalf uur en dat terwijl we expres de bus van vijf uur hadden gekozen en niet die van acht uur (wat we eerst van plan waren) zodat we een beetje op tijd in Memphis zouden zijn. Uiteindelijk hadden we net zo goed met de bus van acht uur kunnen gaan. De Greyhound buschauffeurs kennen ons inmiddels ook allemaal, ze zijn nu wat soepeler met de tickets, doen vriendelijker, maar ze zijn er ook achter dat ze onze koffers niet meer zelf in de bus willen tillen hahah. Wel zijn ze goed in het toewijzen van deze taak aan iemand anders, zodra ik zelf ook maar een beweging naar mijn koffer maakte zeiden ze meteen al wijzend naar Leon: "he will do it". Toen we eindelijk in de bus zaten moesten we al snel weer van de highway af want in de verte waren zwaailichten te zien, toen dachten we nog dat de weg afgezet was wegens een ongeluk. Toen we via allerlei boerenweggetjes weer op de highway zaten, stonden we al snel weer helemaal vast en het verkeer de andere kant op ook. Overal waren zwaailichten te zien, het leek erop dat het gebied afgezet was en daarom dacht men in de bus dat de sheriff op zoek was naar iemand. Uiteindelijk bleek er een enorm event te zijn voor motorrijders waardoor alles in de wijde omgeving vast stond en de politie diende slechts als verkeersregelaars.

Eenmaal in het hotel in Memphis aangekomen, viel hetgeen we aantroffen ons alles mee. Eigenlijk was dit het enige hotel dat in downtown nog beschikbaar was, maar op internet stonden allerlei recensies dat het de meest vreselijke plek op aarde was en dat alles vies en smerig zou zijn. Niks aan de hand! Het hotel in Jackson was erger.

Ondanks dat we super moe waren, zijn we toch nog even de stad in gegaan. Wat Bourbon Street is in New Orléans, is Beale Street in Memphis. Hier was de muziekstraat echter volledig afgezet door de politie, dat was in New Orléans niet het geval. Ze begrijpen hier helemaal niks van de Nederlandse ID-kaart, toen Leon hem liet zien aan de politie constateerde deze na vijf minuten kijken dat hij twintig was en hij stond nog te twijfelen of hij ons er door ging laten waarna een andere agent zei dat hij niet moeilijk moest doen. Leon moest nog door een security heen, ik niet net als andere vrouwen. Weten we dus ook weer hoe je gevaarlijke voorwerpen mee naar binnen kunt krijgen.. ;) We zagen bij alle clubs security staan dus daar zijn we maar niet eens aan begonnen, een leuke uitdaging voor morgenavond. Gelukkig was er ook nog een parkje waar live muziek werd gespeeld en hier was het ook gezellig, daarnaast waren we allebei heel erg moe dus we hebben het niet te laat gemaakt.

De volgende ochtend zijn we weer vroeg opgestaan, want we hadden maar een dag in Memphis. We besloten om Graceland niet te bezoeken, waarschijnlijk stelt het niet extreem veel voor en is het vooral zeer toeristisch en het zou veel te veel tijd (en geld) kosten. We vonden het jammer als we daardoor niks mee zouden krijgen van de stad zelf.

Eerst gingen we op zoek naar het hotel The Peabody. Dit is een erg mooi een duur hotel waar Bob Dylan overnacht als hij in de stad is, maar het is ook een toeristische attractie. Sinds 1933 waggelen hier elke ochtend om 11.00 uur vijf eenden uit de lift, over het dure tapijt en springen dan in de binnenfontein. Om 17:00 uur gaan ze weer terug naar hun residentie op het dak van het hotel. We waren er al voor elf uur dus we hebben het hele spektakel niet meegemaakt, maar we hebben wel hun onderkomen op het dak bekeken. Het was een zeer riante kooi met een miniatuur van het hotel erin en een marmeren vloer. Daarnaast had je vanaf het dak een prachtig uitzicht over de stad. Toen we rond half elf weer beneden kwamen, stonden alle toeristen al in de lobby opgesteld.

Daarna gingen we op zoek naar het Rock 'n' Soul museum. Memphis is namelijk de stad waar de Rock 'n' Roll is ontstaan uit een combinatie van Blues en Country, en Soul uit een combinatie van Blues en Gospel muziek. Het was geen gemakkelijke opgave om het museum te vinden en daarnaast regende het ook nog eens. Elke kaart gaf aan dat het ergens anders lag, en uiteindelijk bleek dat we er heel dichtbij waren maar er een beetje om heen hadden gezoemd. Op een gegeven moment stopte er een auto met een man en een vrouw erin die vroegen waar we heen moesten. Ze begrepen niet wat we zeiden en het enige wat ze zeiden was "Martin Luther King". Nu was het zo dat de straatnaam van waar we stonden zo heette, maar je kunt ook het motel bezoeken waar King dood is geschoten. We zeiden nog een keer waar we heen wilden en hij zei oke, als in ik begrijp jullie, dus zijn we maar ingestapt. Het was weer een bijzonder voertuig waar we in terecht kwamen: een auto met een lek dak. We werden op de verkeerde plek afgezet, namelijk het Civil Rights Museum. Aangezien het regende zijn we maar even naar binnen gegaan, het eerste stuk was gratis en beschreef het hele verhaal van het begin van de rassenscheiding tot en met het gelijk stellen van de blanken en de zwarten. We wilden eigenlijk niet naar binnen omdat we hier de hele week al veel over gehoord en gelezen hebben, daarnaast waren we al weer veel tijd verloren. Wel zijn we nog even naar de overkant gelopen, daar hebben ze namelijk een deel van het motel in tact gelaten vanaf de dag waarop Martin Luther King is doodgeschoten, op het ballon voor kamerdeur 603. Ook staan er nog auto's uit die tijd voor de deur geparkeerd om de sfeer hetzelfde te laten zijn. Het was wel bijzonder om deze plek gezien te hebben, dus wat dat betreft was het maar goed dat de beste man ons op de verkeerde plek had afgezet.

Gezien de tijd hebben we onze tocht door de regen maar doorgezet en als doel gesteld om onze troost te zoeken in een bezoekje aan de Starbucks die we tijdens onze zwerftocht in de verte hadden zien liggen. En wat dook er op tegen over de Starbucks? Jawel, het Rock 'n' Soul museum, hij was ons aan het zicht onttrokken door een enorm stadion. Het Rock 'n' Soul museum was fantastisch, we hebben ons hier uren vermaakt! Leon moest alleen op een gegeven moment het pand verlaten wegens bevriezingsverschijnselen, de airco's staan hier namelijk allemaal op de stand diepvries. Het museum begon met een film en daarna verliep het ook weer chronologisch vanaf het ontstaan vd blues op de katoenplantages tot de recente muziek. We hadden er een audiotour bij wat het extra leuk maakte, want op deze manier kon je ook de muziek en persoonlijke verhalen bij bepaalde items horen. Ook stonden er meerdere jukeboxen in het museum waarvan je de muziek via je audioset kon beluisteren. Wat ook heel leuk was, was dat ze je bijvoorbeeld lieten horen hoe een bepaald country liedje klonk en wat Elvis ervan maakte. Op deze manier werd het goed duidelijk wat er nou zo bijzonder was aan Elvis en hoe de Rock 'n' Roll geboren is. Daarnaast was het bijzonder om te zien wat voor een invloed de rassenscheiding op de muziek had en andersom. Zo was de blues muziek voor zwarten en country voor blanken, Memphis is dan ook een zwarte stad en Nashville een witte stad. Alles was gescheiden, ook de opnamestudios. Totdat op een gegeven moment Stax Records werd opgericht, een studio waar alles en iedereen mocht openemen. De huisband die op vrijwel elke bij Stax opgenomen plaat meespeelde, was Booker T and the MG's. Het "gekke" aan deze band was, dat deze bestond uit twee zwarten en twee blanken, totaal onbegrijpelijk in die tijd. Vele sterren die bij andere labels zijn geweigerd, bijvoorbeeld vanwege hun ras, werden bij Stax wel geaccepteerd en hebben het gemaakt tot de wereldtop. Omdat Memphis in de muziek redelijk tolerant was wat betreft rassenscheiding, werd de stad dat langzaam aan ook op andere fronten dan alleen de muziek.

Onze volgende bestemming was de Sun Studio. In deze studio heeft Elvis Presley zijn eerste singel "That's All Right (Mama)" opgenomen. Een paar maanden daarvoor heeft Ike Turner hier het nummer "Rocket 88" opgenomen, dat later bekend is geworden als het eerste Rock 'n' Roll nummer ter wereld. De studio is van 1950 tot en met 1959 in gebruik geweest, het gebouw is pas in 1987 gerestaureerd en in gebruik genomen als museum en geluidsstudio. Bijvoorbeeld U2 heeft hier ook opgenomen. We hebben even binnen gekeken in de museumwinkel, daarna zijn we door gegaan naar het Stax Museum of American Soul Music.

Stax Records is gesticht in 1957, dit is de plek waar de Memphis Soul geboren is. Stax was samen met Motown in Detroit dé grote platenmaatschappij van de sixties voor de soulmuziek. Onder andere Aretha Franklin, Otis Redding, Ray Charles, Al Green, Booker T and the MG's en Earth, Wind & Fire hebben hier opgenomen. Ook dit was een prachtig museum dat begon met een mooie film en daarna werden alle verschillende sterren specifiek besproken. Het bezoek eindigde met de opnamestudio en de originele opnameapparatuur, originele opname banden en de originele instrumenten van Booker T and the MG's. Bij de uitgang draaide de pauwblauwe Cadillac van Isaac Hayes rond, een enorme bak met wen compleet gouden interieur en hoogpolig tapijt. Soul muziek is veruit mijn favoriete muziek, ik vond het erg bijzonder om de plek te zien waar het allemaal ontstaan is en om alle geschiedenis achter de muziek te leren kennen. Daarnaast was het heel leuk om allerlei originele beeldopnamen uit die tijd te kunnen bekijken.

De gratis shuttle terug naar downtown hadden we helaas net gemist, dus hebben we ons maar met de taxi naar het resraurant Charles Vergos' Rendezvous laten brengen. BBQ-ribs zijn de gastronomische trots van Memphis en dit restaurant is dé plek om ze te eten. Uit zelfbescherming besloten we een kleine portie te nemen, gezien onze eerdere ervaringen met "kleine" porties. Maar nu hadden we achteraf toch wel spijt dat we geen grote portie hadden genomen, wat was dit lekker! BBQ in Memphis is niet BBQ'en zoals wij dat kennen, maar hier wordt het vlees uren lang langzaam gegaard. Dit was overigens ook de eerste plek die we tegen kwamen waar op geen enkele manier friet werd geserveerd!

Na het verorberen van de heerlijke ribbetjes zijn we naar het water gelopen om voor de laatste keer de Mighty Mississippi te kunnen zien. We hebben een stuk langs het water gelopen totdat we bij een haventje voor veerboten kwamen. We stonden hier op een soort uitkijkplatform wat foto's te maken toen een vrouw vroeg of ze en foto van ons samen moest maken. Al snel raakten we aan de praat met haar en haar man, die oprecht zeer geïnteresseerd in ons waren. Ze wilden weten waar we vandaan kwamen, hoe we dit allemaal georganiseerd hadden, hoe we het hier vonden, hoe Nederland is, wat in Nederland de voornaamste industrie is, allerlei andere vragen over Nederland en ook wat we studeerden en wat onze ouders voor een baan hadden. Je merkt wel dat dat laatste hier veel belangrijker is dan bij ons, volgens mij zou je dat in Nederland niet zomaar op straat aan een vreemde vragen. Verder merkte je ook dat ze niet goed wisten hoe wij zouden leven, zo vroeg de man heel voorzichtig of ze bij ons ook wel allemaal een iPhone en een iPad hadden. Wat daarnaast heel grappig was, was dat hij er ook zelf over begon dat de mensen zo vreselijk dik zijn en hij was erg benieuwd of dat in Nederland ook zo was. De man en vrouw waren echt super aardig en gastvrij, wat overigens over het algemeen geldt voor de mensen in het gehele Diepe Zuiden vd States. We werden aan het hele gezin voorgesteld en iedereen werd verteld dat we uit Nederland kwamen. Ze wilden graag foto's zien van Nederland en ze kwamen al snel tot de conclusie dat ze op vakantie zouden gaan naar Nederland hahah. Na een uur kletsen moesten ze met de veerboot mee, ze vroegen of we emailadressen uit wilden wisselen zodat we ze mooie foto's van Nederland konden sturen. Daarna liepen ze via een soort wenteltrap omlaag vanaf waar ze maar naar ons bleven zwaaien, waardoor alle andere mensen maar mee gingen zwaaien. Waren we weer even beroemd! Terwijl ze naar beneden liepen maakten ze zelfs nog foto's van ons en niet snel later ontvingen we hun eerste email.

Na deze leuke ontmoeting zijn we weer terug gelopen naar het centrum en hebben we daar lekker in het parkje naar lelijke koetsen zitten kijken. Echt de meest walgelijke assepoester koetsen kwamen voorbij, met allerlei lelijke roze en paarse verlichting erop en eraan. Daarna hebben we ons even opgefrist in het hotel en was het tijd voor Beale Street. Gelukkig hadden we uitgevonden dat ze bij bepaalde clubs voor tien uur nog niet op leeftijd controleren. We gingen recht op ons doel af, de BB King Blues Club. BB King is de eigenaar van deze club en een van de grootste legendes in de blues muziek. Hij heeft zijn naam te denken aan het feit dat hij altijd op Beale street bluesmuziek aan het spelen was en op deze manier de Beale street Blues Boy werd genoemd. We hebben echt een super geweldige avond gehad!! De avond in Clarksdale was puur goede blues muziek, dit was vooral soul, funk en blues en alles klopte. Het was een show, het was een prachtige club, de kwaliteit van de muziek was fantastisch en we hadden de beste plek op de maisonnette. Je kon echt voelen dat deze muziek hier vandaan komt. Wat de avond helemaal afmaakte was het feit dat we hele lekkere mojito's bemachtigd hadden. Bij het bestellen van het drinken was ik zo braaf dat ik gewoon een cola bestelde, maar Leon dacht ik probeer het gewoon. Ze snappen hier echt helemaal niks van het Nederlandse identiteitsbewijs of ze hebben een ernstige rekenstoornis. Na minimaal vijf minuten naar de kaart gekeken te hebben, gaf de serveerster hem maar terug en zei dat het goed was. Het eerste drankje heb ik dus lijdzaam toe moeten kijken, maar tijdens de tweede ronde lukte het Leon om er twee te bestellen zonder dat er om mijn ID gevraagd werd, heel slecht natuurlijk maar dat vonden wij natuurlijk geen probleem. Ik vond de band zo fantastisch dat Leon me niet naar huis kreeg, het heeft even geduurd maar uiteindelijk is het hem gelukt. We moesten de dag daarna namelijk heel vroeg bij de bus zijn, op naar Nashville Tennessee!