Clarksdale Blues

Na een paar uur op het station te hebben gezeten, reden we donderdag om 13:05 uur weg richting Clarksdale, Mississippi. We moesten volgens ons tickets eerst weer naar Vicksburg, dan zouden we daar een paar uur moeten wachten en daarna zouden we door kunnen naar Clarksdale. We snapten het alleen niet zo goed want op het station stond inderdaad een bus naar Vicksburg maar er was ook een rechtstreekse bus naar Clarksdale. We stonden al in de rij voor de bus naar Vicksburg, maar besloten toen om toch even naar de chauffeur vd rechtstreekse bus te lopen en van hem mochten we met hem mee! Dit was echt ideaal want nu hoefden we én niet weer te wachten in Vicksburg én we waren rond 18:00 uur in Clarksdale in plaats van 20:15 uur.

Aangekomen in Clarksdale hebben we dit keer maar weer gewoon een taxi laten komen. We hebben nog geen een keer in een normale taxi gezeten, maar dit sloeg echt alles. Er kwam een enorme rammelbak aan met een hippie achter het stuur. De achterbak ging open: een grote rotzooi. Er lag allerlei afval in, kabels, gereedschap, stro, een band. We moesten zelf maar zorgen dat onze koffers daartussen nog een plekje zouden krijgen. Dat lukte, alleen kon de klep dan niet meer dicht, geen probleem vond de chauffeur. In de auto hingen werkelijk alle kastjes los en OVERAL lag papier, brieven, rekeningen, geld. Daarnaast stonk het gigantisch naar benzine, volgens mij had je geen vlammetje bij de auto moeten houden. Druk bellend werden we door de hippie bij het hotel afgezet en we kregen zijn nummer voor het geval we hem nog eens nodig hadden.

Het hotel was heel mooi en lag tussen een boulevard van alle fastfoodketens, banken (met drive thru pinautomaten en een drive thru loket), tankstations en cash in advance kantoren. Dit zijn de vier voornaamste zaken die je in dit land tegen komt.

Omdat we nu eerder in het stadje waren dan gedacht, wilden we er wel heel graag nog even een kijkje nemen. Het was best wel een stukje lopen van het hotel naar de stad, dus als we pas om 20:15 uur met de bus waren aangekomen, hadden we dat niet meer kunnen lopen voor zonsondergang. Nu hadden we er gelukkig mooi de tijd voor, want dit was ook onze enige avond hier. Na een diner bij de Mac Donalds zijn we gaan lopen. Clarksdale is de stad waar de blues vandaan komt. Vaak zegt men dat de blues uit Memphis komt, maar de muziekstijl is op de katoenplantages rondom Clarksdale ontstaan. In hun vrije tijd maakten de slaven muziek, waar de blues uit voortkwam. Veel grote artiesten die het uiteindelijk in Memphis gemaakt hebben, komen uit Clarksdale zoals Ike Turner, Sam Cooke, Muddy Waters en John Lee Hooker. Morgan Freeman is mede-oprichter van de Ground Zero Blues Club die hier gevestigd is. Ik had hier zelf al wat over gelezen en ook de man van het hotel in Jackson had het erover, dus gingen we naar deze club op zoek. We hadden niet echt een fatsoenlijke kaart vd stad dus we zijn maar gewoon gaan lopen. Verschillende mensen hebben we gevraagd waar we moesten zijn maar ze wisten het allemaal niet, zeiden ze. Achteraf denk ik dat ze het dondersgoed wisten, dat kan bijna niet anders, maar dat ze het niet wilden zeggen. Het waren namelijk allemaal zwarte mensen aan wie we het vroegen en toen we er eenmaal waren, bleken er vrijwel alleen maar blanken te zijn. De mensen aan wie we het vroegen hadden ook al een verhaal dat Morgan Freeman wel zei dat hij zwart was, maar eigenlijk was hij gewoon wit en als we echt van blues hielden waren we er volgens hen snel weer weg. Uiteindelijk hebben we het gevonden. Van buiten was er niet veel aan de club te zien, maar van binnen zag het er super mooi uit! Werkelijk alle muren stonden vol geschreven en overal hingen muziekinstrumenten en leuke foto's en verlichting. We werden ontvangen door een hele vriendelijke vrouw die het ook weer fantastisch vond dat we uit Nederland komen. Naast haar stond echter ook een enorme bewaker, dus we werden al een beetje bang dat we niet verder dan de ingang zouden komen. We begonnen daarom maar gelijk met een slijmoffencief, like the Americans, dat we speciaal hélemaal uit Nederland waren gekomen om deze fantastisch plek te kunnen bezoeken. Gelukkig kwamen we binnen met een underage bandje om onze pols.

We hebben echt een meer dan fantastische avond gehad!! Er was een jamavond waardoor de band op het podium steeds van samenstelling wisselde. De hele avond lang werd er geweldige blues muziek gespeeld, de ene performance was nog beter dan de ander! Iedereen mocht ook meedoen, uiteindelijk stond er een toerist heel enthousiast mee te spelen op de bass. De sfeer was wederom heel gemoedelijk, iedereen had het leuk met elkaar en er werd zo af en toe lekker meegedanst. Tegen het eind vd avond kwam er een wat oudere Amerikaanse man bij ons aan tafel zitten, die zei dat hij zich al de hele avond had afgevraagd waar we vandaan kwamen. Hij heette John en kwam uit Memphis, onze volgende bestemming. We hebben een hele tijd leuk met hem zitten praten en hij heeft ons allemaal leuke tips voor in Memphis gegeven. We kregen zijn naam en drie verschillende telefoonnummers, "if you have any problems in Memphis, call me". We kregen ook het adres van zijn lievelingsrestaurant en de naam van een vrouw aan wie we moesten vertellen dat hij ons gestuurd had, dan zou ze ons ook wel wat te drinken geven want hij vond het wel jammer dat we nu geen bier dronken, anders wij wel.

Helaas stopte de band er om 23:00 uur mee. Nadat John uitgebreid afscheid had genomen van zijn "new friends" met de nodig knuffels en handdrukken, was het tijd om te gaan. Het hotel lag aan een soort van highway en om daar te komen zoden we een half uur moeten lopen door allerlei vervallen buurten, dat leek ons niet zo'n goed idee. Daarom vroegen we het barmeisje of ze een taxi voor ons wilde bellen. Als antwoord riep ze naar de bewaker: "Austin, can you still drive?". Dat kon Austin, dus werden we door hem naar het hotel gebracht, en hoe! We volgden Austin naar buiten en kwamen bij een oldtimer limousine uit! Het was echt een prachtige bak! In de limo naar het hotel, dat maakte deze sowieso al fantastische avond helemaal af!! Onderweg kwamen we langs een aantal hangjongeren die zich hardop aan het afvragen waren of de president toevallig langskwam, maar nee het waren slechts Nederlanders.

We hebben geleerd van onze fout in Jackson, dus vrijdagochtend waren we wel op tijd voor het ontbijt. Daarna zijn we maar eens naar de Walmart gelopen, die supermarkt is een ervaring op zich. Onze aandacht werd meteen getrokken door de fruitafdeling dus we sloegen gelijk een halve kilo meloen in. Na nog wat andere spullen uit de schappen getrokken te hebben en ons vermaakt te hebben met bijvoorbeeld alle duizend soorten coca cola die ze hier hebben, gingen we weer op naar het hotel. Genietend van onze halve kilo meloen liepen we weer langs de highway terug naar ons hotel, toen er ineens een witte pickup stopte. De man stond erop dat hij ons naar het hotel zou brengen, dus sprongen we in zijn laadbak. Bij het hotel aangekomen hebben we nog even met hem staan praten en hij zei dat hij ons graag door de omgeving rond wilde rijden en dat hij het leuk vond om ons bijzondere plekken te laten zien. Echter hadden we daar geen tijd voor want we wilden naar een aantal musea in het stadje. De man zei dat hij even naar de Walmart ging zodat wij uit konden checken bij het hotel en daarna zou hij ons weer op komen halen, ook kregen we zijn nummer want dan konden we hem altijd bellen als er iets was. Na het uitchecken hebben we een uur op de beste man gewacht, maar schijnbaar duurde zijn bezoekje aan de Walmart toch iets langer dan gepland. We besloten om dan maar te gaan lopen. Vandaag was een hele hete dag en het was letterlijk te heet om te lopen, dus we vluchtten al snel de Mac Donalds in om een verkoelend drankje te bemachtigen. Met de grote beker in de hand voldeden we meteen aan het straatbeeld en was de tocht een stuk dragelijker.

Clarksdale ziet er ook uit als een verlaten spookstad. Allemaal houten krotten, maar het was hier wel wat drukker op straat dan in Natchez. We waren op weg naar het Delta Blues Museum, dit is naast de Ground Zero Blues Club gevestigd dus we hadden het zo gevonden. Het museum gaf een leuk beeld van het ontstaan van de blues en de verhalen van de belangrijkste blues artiesten uit die tijd werden verteld. Verder waren er originele instrumenten en kledingstukken te zien. Het was geen heel groot museum, maar je moet het wel gezien hebben als je in de Mississippi Delta geweest bent.

Omdat het zo heet was wilden we eigenlijk niet te veel buiten lopen, gelukkig was het ook maar een klein stadje. In het oude Greyhound busstation, waarvandaan vroeger bussen vol hoopvolle mensen naar Memphis vertrokken in de hoop het daar te gaan maken, is nu de VVV gevestigd. Nadat we daar even rond hadden gekeken, wilden we het pand weer verlaten toen de medewerker begon te roepen dat hij eerst nog met ons wilde praten. Ook deze man vond het fantastisch dat we uit Nederland kwamen en heeft daarna uitgebreid staan vertellen dat hij ook wel eens in Nederland was geweest. Dat doen de Amerikanen allemaal, eerst gaan ze je vertellen waar ze allemaal zijn geweest en daarna vragen ze of je ook wel eens in hun hometown bent geweest. Daarna heeft deze man ons er ook even op gewezen dat we zeker niet rechtsaf moesten gaan als we naar buiten gingen, maar de rest vh stadje was wel safe.

We gingen op zoek naar het Rock and Blues museum. De eigenaar van dit museum is een Nederlander die dit museum altijd in Friesland gerund heeft en het in 2006 naar de VS verplaatst heeft. Het was echt een super leuk museum! De eerste kamer was een eerbetoon aan de muziek in Clarksdale en vanaf daar begon de tentoonstelling met de muziek vanaf 1920 tot en met nu. Het was heel erg interessant, overal hingen krantenartikelen uit die tijd die muziekgerelateerd waren, originele lp's, reclame postere, jukeboxen en eigendommen van de sterren destijds. Ook ging een deel van de tentoonstelling over de Nederlandse rock muziek, grappig om dat dan hier aan de andere kant van de wereld tegen te komen! De eigenaar was er helaas niet, maar wel een super aardige Amerikaadr vrouw die ons een heleboel informatie gaf en later nog tips voor in Memphis en Nashville. Toen we met deze vrouw aan het praten waren, kwam Tim het museumpje in. Tim kwam vertellen dat zijn leerlingen van Stax Music Academy, uit Memphis, om 16 uur op zouden treden in de Ground Zero Blues Club. Helaas moesten wij om 16 uur bij het Greyhoud busstation zijn, dus dat gingen we helaas niet meer meemaken. Wel zijn we met Tim nog even die kant op gelopen om te kijken of de kinderen al aan het repeteren waren. Ook dit was helaas niet het geval. We zijn toch nog maar even gaan zitten in de blues club, even afscheid nemen van deze fantastische plek! Eigenlijk moesten we nog wat eten voordat we aan de busreis vertrokken, dus bestelden we twee appetizers: BBQ chicken wings en nachos. Het duurde vrij lang voordat het kwam, dus uiteindelijk moesten we het eten in no time wegwerken, maar my god wat was het lekker (en veel)! Daarna hebben we de serveerster onze hippie weer laten bellen en was het tijd om het pand te verlaten. Ik wilde absoluut niet weg, want ik voelde aan alles dat het optreden van de kinderen extreem goed ging worden. Ze waren met 25 man en ze hadden ook een fantastische blazerssectie, die hadden we gisteravond niet gezien. Ik zei nog tegen Leon, wedden dat we zo bij het station komen en dat de bus vertraging heeft en dat we dit optreden makkelijk hadden kunnen zien. Mogen jullie raden wat er gebeurde toen we het station binnen kwamen... vertraging is my middle name.