Orlando, Florida

Dinsdag 6 augustus was het alweer tijd om van Nashville, Tennessee naar Orlando, Florida te vliegen. We waren heel braaf zeer op tijd aanwezig op het vliegveld, wat achteraf een beetje onnodig bleek. Bij het inchecken van de bagage stond echt een minirij en bij de security hoefden we ook niet lang te wachten. We hebben onszelf dus maar moeten vermaken met de Starbucks, Burger King en onze nieuwste uitvinding: de massagestoelen. We vlogen met Southwest Airlines, wat de Ryan Air van de USA zou moeten zijn maar het was zo veel beter dan dat. We mochten zelfs ieder twee bagagestukken inchecken van 50 pounds, dat mocht op de heenvlucht met Delta/KLM nog niet eens. Daarnaast was het vliegtuig super comfortabel met leren stoelen en we kregen gewoon iets te drinken. Zeker een aanrader, want de vlucht was wel goedkoop ;)

Na een paar uur vliegen kwamen we aan in Orlando,  een nieuwe tijdszone en een totaal andere wereld! Overal waren palmbomen te zien en het weer was een stuk heter en benauwder. Nadat we de bagage opgehaald hadden, gingen we op zoek naar een bank die euro's in dollars om kon wisselen zonder dat je eerst een account aan moet maken bij die bank. Leon had nogal wat euro's bij zich en we hebben in elke stad geprobeerd of we ze in konden ruilen, maar dat bleek een mission impossible. Uiteindelijk is de missie op het vliegveld van Orlando dan toch tot een goed einde gekomen.

Daarna gingen we op zoek naar het verhuurbedrijf van de auto. Aangezien we 20 jaar oud zijn, was het eigenlijk onmogelijk om in de VS een auto te kunnen huren. We zijn er van tevoren heel lang mee bezig geweest en na een hoop telefoontjes hadden we dan toch voor elkaar gekregen dat we bij een bedrijf een auto konden huren. We moesten enorm veel geld betalen voor de underage fee, en eigenlijk konden ze ons niet verzekeren vanwege onze leeftijd. Onverzekerd op pad gaan is niet zo'n best idee in de VS, dus uiteindelijk hebben we bij het verhuurbedrijf ook voor elkaar gekregen dat ze ons van top tot teen zouden verzekeren, maar ook daar moest een underage fee overheen. We hadden alles op papier staan, maar toch bleef het een beetje spannend. Op internet stonden namelijk verschrikkelijk veel slechte recensies over het bedrijf, ze zouden de helft vd tijd geen auto voor je hebben al had je een reservering, ze zouden je allerlei extra kosten in rekening brengen, hun terrein zou ernstig verstopt liggen waardoor je niet binnen een uur na je reservering je auto gevonden zou  hebben en daardoor je reservering vervalt. We waren rond vijf uur geland en hadden de reservering expres op acht uur gezet, zodat we ruim de tijd hadden om alles van tevoren even te verkennen en te onderzoeken. We hadden de balie al snel gevonden, daarna zijn we de parkeergarage ingegaan op zoek naar de auto's. Een recensie beschreef namelijk ook dat je hélemaal naar de derde verdieping vd parkeergarage moest en alle andere bedrijven op de tweede verdieping zaten en dat ze daardoor niet binnen het uur bij hun auto waren. Het bleek weer een lekker Amerikaanse overdrijving te zijn, want we waren binnen no time bij de auto's. We zagen nog geen Toyota Carolla, dus Leon was al helemaal happy dat hij mij misschien toch zo ver zou krijgen om een mooiere grotere auto te nemen. Deze discussie waren we namelijk al een week aan het voeren haha, het liefst wilden we allebei een Ford Mustang maar dat kapitaal wat we daaraan kwijt zouden raken konden we ons niet veroorloven. We hadden eigenlijk geen zin meer om nog tot acht uur op het vliegveld door te brengen dus zijn we rond zes uur maar naar de balie gegaan. Het was geen probleem dat we te vroeg waren, de dame die ons hielp was erg aardig en ze matste ons zelfs: ze heeft van de underage fee 20 dollar per dag gemaakt in plaats van 35. Dit scheelde behoorlijk in het eindbedrag want het bedrag van de tax ging hierdoor ook mooi omlaag. Na alle kleine lettertjes goed gelezen te hebben, hebben we het contract getekend en gingen we op maar de garage. De auto stond in terminal B en zou naar terminal A gebracht worden en dat zou slechts een paar minuten duren. Boven aangekomen bleek het echter allemaal toch wat lastiger te zijn en de vrouw die daar achter de balie zat was slecht te begrijpen. Ze was zeer chaotisch en sprak gebrekkig Engels. De auto kwam maar niet en ze was aan het klooien met onze reservering in de computer. Uiteindelijk belde de vrouw van de balie in de terminal ons op en ze zei dat het te lang zou duren dus we mochten de felgroene Ford Mustang wel meenemen die als showmodel in de garage stond.. Super vet natuurlijk, ze zeiden dat het voor dezelfde prijs kon maar eerlijk gezegd leek ons dat te mooi om waar te zijn. Ik weet zeker dat ze je achteraf genaaid hadden met allerlei gekke bedragen want we hadden natuurlijk geen contract getekend voor die auto. Uiteindelijk bleek het hele feest niet door te gaan want we waren te jong om in die auto te mogen rijden.. Na nog een tijdje gewacht te hebben, arriveerde dan eindelijk onze Carolla. Uit het vliegtuig hadden we een New York Times meegenomen, die we mooi konden gebruiken bij het vastleggen van de schade aan de auto. We hadden geen zin in gedoe achteraf dus we hebben de hele auto bestudeerd, alle schade gefotografeerd en genoteerd. Nagenoeg op elke deur en de voorkant en achterkant zat schade, dus we konden mooi alles aankruisen (en kon je in feite ook overal schade maken want alles was aangekruist). Toen we het mannetje van het verhuurbedrijf vroegen waar we de schade konden registreren, zei hij "ooh streep het maar aan op het formulier en dan onderteken ik dat". Zonder zelf ook maar een blik op de auto geworpen te hebben. Ging hij akkoord met onze bevindingen. Na de uitgebreide inspectie konden we dan eindelijk op weg! Toen we eenmaal reden werd ik even stikjaloers op Leon dat hij de driver was, ik kon geen additional driver zijn want dat kostte weer een fortuin. Maar ik mocht niet klagen want ik had het zelf aan Leon aangeboden dat hij mocht rijden en dat we niet zouden loten.

Het rijden is hier zo anders dan in Nederland. Eigenlijk is het belachelijk dat we die enorme underage fee moeten betalen, want we kunnen beter rijden dan de gemiddelde Amerikaan. Ze moeten hier alleen nog iets uitvinden wat je stuur vasthoudt en daarna hoef je niks meer zelf te doen: je hoeft niet te schakelen, je rijdt op de cruise control en je hoeft alleen maar rechtdoor. Daarnaast mag je hier rechts inhalen en rechtsaf door rood rijden. Aangezien je rechts mag inhalen, bestaat de regel dat links de snelle baan is ook niet. Het lijkt erop alsof de Amerikanen een favoriete baan hebben en vervolgens consequent op die baan blijven rijden, no matter what. Zo krijg je de situatie dat ze op elke baan even hard rijden en ongeveer naast elkaar, waardoor je een ontzettende opstopping krijgt of waardoor je enorm tussen alle auto's door moet slingeren als je iemand in wilt halen. Zodra er een knipperend licht of een rood stoplicht te zien is, gaan ze acuut allemaal op de rem al is het stoplicht nog een minuut ver weg. In principe is het rijden dus heel makkelijk maar soms moet je ineens rare manoeuvres uithalen, zoals een noodstop maken of tussen auto's door slingeren. 
 
Na niet al te lang rijden, kwamen we aan bij ons motel. Orlando is eigenlijk een en al pretpark en outlet stores. International Drive is dé toeristenstraat waar alle hotels, restaurants en wegattracties gevestigd zijn. Ons hotel zat aan een zijstraat van International Drive. Het was weer een mooie kamer voor weinig geld. We zijn snel op zoek gegaan naar een van de grootste outlet centers, we hebben hier lekker gegeten in een Italiaans restaurant en daarna hebben we ons een paar uur vermaakt tot 11 pm, de sluitingstijd.

Voor de volgende dag hadden we een lijstje gemaakt van de winkels waar we heen wilden en welke outlet centra we wilden bezoeken. Onderweg naar het eerste outlet centrum hield Tommy de TomTom ermee op. Hij had duidelijk niet zijn dag en heeft alleen maar spastisch gedaan, dus in plaats van Tommy werd het al snel Stommy. Na een tijdje zoeken hadden we het eerste centrum gevonden. We hebben ons hier nagenoeg de hele dag vermaakt, eigenlijk schandalig. Leon had al een mooie buit ingeslagen in Nashville, mijn buit is hier geïnd. Het was wel interessant om te zien wat voor een mensen hier rond liepen. Het leek erop alsof het hele Midden-Oosten was ingevlogen om hier te winkelen. Onderweg naar het volgende winkelcentrum liet Stommy ons nog veel harder in de steek, met als resultaat dat ik op een gegeven moment met een landkaart, een toeristenboek en een iPad op schoot probeerde ons in de goede richting te gidsen. De kaarten waren helaas niet echt gedetailleerd en de iPad weigerde onze locatie te bepalen, maar met een omweg door Disneyland zijn we er gekomen. We hadden besloten om geen pretparken te bezoeken omdat het ontzettend veel geld kost en je de halve dag in de rij staat. Voordeel daarvan was dat we in ieder geval geen gedoe hadden met de vraag of we nou bij Goofy 78 of Gorilla 132 geparkeerd hadden. Na deze hele dag winkelen, hadden we meteen de complete dosis voor de hele vakantie gehad, je kunt het maar beter in een keer goed doen ;). We reden terug over International Drive en kwamen op een gegeven moment langs de BB King Club, weer een afvaardiging van de échte club in Memphis. Het zag er mooi uit, de muziek was goed, maar de sfeer was er niet die we in Memphis gevoeld hadden. Je merkte nu goed dat deze muziek echt uit the Deep South komt en alleen daar zo fantastisch gespeeld kan worden, het zit daar echt in de mensen!

De volgende dag was het alweer tijd om Orlando te verlaten. Eerst op naar het Kennedy Space Center in Cape Canaveral. Dit zou een uurtje rijden moeten zijn, maar er ging weer iets mis met onze lieve Tommy waardoor we toch wel heel wat langer onderweg waren. Daar eenmaal aangekomen was het wel echt de moeite waard! Het Kennedy Space Center is een onderdeel van de NASA en hier worden nog steeds raketten gebouwd en er wordt ook nog steeds gelanceerd vanaf hier. De lanceerplatformen liggen in het reservaat Merrit Island National Wildlife Refuge. Er is ook een bezoekerscentrum bij.  We begonnen met een wandeling door de rakettentuin en daarna hebben we een 3D-film van een uur gezien over de ruimtevaart. Vervolgens werden we met een bus meegenomen het reservaat in, eerst naar een uitkijktoren vanaf waar je alle platformen kon zien liggen, daarna naar het Apollo-Saturn V center. Deze raketten zijn gebruikt voor de eerste landing op de maan. Overal waren bioscoopzalen en je werd van film naar film geloodst, maar het zag er allemaal erg goed en mooi uit. Bij alle zalen waren ook emmers popcorn verkrijgbaar, we begrepen er eigenlijk niks van want wij dachten we gaan toch alleen even naar een illustratieve film kijken. Hier kan men echter niet de bioscoopzaal in zonder een kilo popcorn bij zich te hebben. In het Apollo-Saturn V center werd de lancering van de raket naar en de landing op de maan geïllustreerd. Dit was erg indrukwekkend  want je bevond je tijdens de lancering in een ruimte met de oorspronkelijke apparatuur uit die tijd met beeldmateriaal uit die tijd. Verder was het een prachtig natuurgebied en het was erg mooi om die enorm grote platformen en "raketfabrieken" hierin te kunnen zien liggen. Er werd wel een hoop propaganda verkondigd, vooral in de films, maar toch was het allemaal bijzonder om te zien! Lunch with aan astronaut hebben we maar overgeslagen, na een lekker ijsje gingen we op naar Miami!