Nashville, Tennessee

Zondagochtend om 9.10 uur was het alweer zo ver: het laatste ritje met de Greyhound bus. Alles verliep prima en rond kwart over 11 waren we in Nashville, Tennessee! Gelukkig konden we al lekker vroeg inckecken bij het hotel. Het was een mooi hotel met een galerij en een groot glazen raam aan de galerij, zo had je een beetje het gevoel van een huisje in plaats van een hotelkamer. We hadden allebei nogal honger, dus gingen we op zoek maar iets te eten. We hadden al onze hoop gevestigd op een Italiaans restaurant, maar deze bleek onvindbaar. Gelukkig liepen we vrij snel daarna tegen La Provence aan, een echte Franse bakkerij. Je merkt hier op straat meteen het verschil tussen Memphis en Nashville. Er wordt gezegd dat Nashville in elk opzicht de grote broer van Memphis is en zo hebben we het inderdaad ervaren. In Nashville heb je veel meer het gevoel echt in een stad te zijn, het voelt groter aan dan Memphis, er staan stijlvollere en hogere gebouwen en de straten zien er verzorgder en schoner uit. Daarnaast klopt het ook dat Memphis een zwarte stad is en Nashville een witte stad, het straatbeeld was totaal anders. Ook hebben we voor het eerst een straatbeeld ervaren waarin de dikke mens eerder de uitzondering vormt dan de slanke mens. Hoe zuidelijker, hoe armer, hoe dikker de mensen. Nashville is ook de stad met de meeste kerken per inwoner. We waren benieuwd of het inderdaad Natchez zou overtreffen, daar hadden we echt het idee dat elke burger van de stad minimaal een of twee eigen kerken tot zijn beschikking had, zo ontzettend veel zijn we ze daar tegen gekomen. 

De jongen die in de Franse bakkerij werkte, vond het ook awesome dat we uit Nederland kwamen. Hij wilde alles weten van Amsterdam, hij wist alleen niet meer zo goed of het nou een land was of de hoofdstad van Nederland. Hij vroeg of het echt waar is wat er allemaal over Amsterdam verteld wordt, "because I love to smoke". Daarna vroeg hij of we ook wel eens in Frankrijk waren geweest, het daarop bevestigende antwoord vond hij ook erg indrukwekkend. Zelfs zo indrukwekkend dat hij een beetje stress kreeg, hij dacht nu moet ik het eten wel goed maken want ze weten hoe het hoort te zijn. Niets dan lof over het eten! We kregen een lekker soepje met een fantastische geroosterde sandwich met kalkoen op heerlijk brood. Daarnaast kregen we van hem nog een heerlijke koek cadeau, en wel in de vorm van een tulp hahah. Ze hadden echt de meest fantastische taartjes, chocola, koeken, brood, koffie. Dit was zeker niet de eerste en laatste keer dat wij ons gezicht hier lieten zien.

Na het lunchen zijn we maar gewoon gaan gelopen, we hadden vanuit de taxi al wel een heel mooi gebouw gezien, dus daar gingen we maar naar op zoek. Het bleek een groot park te zijn wat volledig gewijd was aan memorials voor de zonen en dochters van de staat Tennessee die betrokken zijn geweest bij de verschillende oorlogen die de VS gevoerd heeft. Zo begon het met een mooi plein ter nagedachtenis van de oorlogen met Vietnam en Korea, daarna kwam er een mooie tempel ter nagedachtenis van de Eerste Wereldoorlog. Achter deze pleinen en de tempel, staat op een heuvel het parlementsgebouw van de staat Tennessee. Een mooi neoclassicistisch gebouw vanaf waar je een prachtig uitzicht had over de stad.  We probeerden of we naar binnen mochten, maar het zag er gesloten uit. Nadat we even een discussie hadden over welke soort zuilen het gebouw had, kwamen we tot een mooie conclusie en besloten we het morgen nog eens te proberen onder het mom dat we kunstgeschiedenis studenten waren en het zo'n prachtig neoclassicistisch gebouw vonden met kenmerkende ziontische zuilen en het gebouw graag eens van binnen zouden willen bekijken. Aan de andere kant van de heuvel lag ook nog een park waarin de geschiedenis van de staat Tennessee uitgelegd wordt. 

Daarna besloten we eens naar het water te lopen, vanaf daar zijn we naar een ander plein gelopen met een uitkijktoren. Nadat we uit de uitkijktoren kwamen, besloot Leon dat hij graag met zijn voeten door een soort watertje op een plein wilde lopen en daarna zijn we even aan de andere kant van het watertje gaan zitten. We zaten er heerlijk, een stukje verderop zaten twee jongens aan een tafeltje. Een van de twee vroeg vervolgens naar de tijd, waarna hij ineens vertrok. De andere jongen bleef alleen achter. Wij zaten gezellig te kletsen toen die jongen ineens vroeg of we uit Zuid-Afrika kwamen. Hij zei dat hij op straat leefde en hij had ooit met een circus uit Zuid-Afrika meegedaan en herkende daardoor de taal. We raakten aan de praat en hij vertelde dat hij altijd op straat had geleefd en al sinds zijn zesde alleen is. Hij vertelde ook waar hij allemaal al in de VS was geweest, hij loopt overal naartoe. Hij wilde van alles weten over Nederland en of je er makkelijk aan een baan kon komen et cetera. Hij zei dat hij graag naar Europa wilde om te proberen daar een baan te vinden, als hij klein genoeg was dan was hij in onze rugzak meegegaan naar Nederland zei hij. Daarna kwam hij met het fantastische idee dat hij graag alle dagen dat wij in Nashville waren met ons op wilde trekken, dan zou hij ervoor zorgen dat hij zo veel mogelijk geld verdiende en dan zouden wij regelen dat hij meekon maar Amsterdam, hij wilde daarvoor ook nog wel mee naar Miami. Het klonk allemaal wel alsof het een goede jongen was die er het beste van wilde maken, maar zo'n iemand haalt ook ergens zijn geld vandaan en waarschijnlijk wil je niet weten hoe en waar vandaan. Het was wel triest, hij was meer dan een jaar jonger dan wij. Ik vond het allemaal prima om een tijdje met hem te kletsen, maar op een gegeven moment was ik er wel klaar mee. Aangezien Leon zijn slippers nog op moest halen omdat hij door het watertje was gelopen, zat ik er even alleen met dat figuur. Ik zag het even gebeuren dat er toen ineens een attack zou komen, maar hij begon te vissen naar onze slaapplaats, gelukkig lukte het om het antwoorden op deze vraag tactisch te omzeilen. Toen we weg wilden gaan zei hij dat hij graag met ons mee wilde lopen, hij begon zich helemaal aan te kleden, allereerst ging er een zwaard in zijn broek dat uitstak tot zijn schouder. Daarna ging daar een vreselijk stinkend vest overheen zodat het zwaard niet opviel. Hij zei dat het zwaard kapot was, maar meer ter afschrikking diende, anders had hij nog wel wat in zijn broekzak zitten.. Hij liep met ons mee, ik vond het drie keer niks dus Leon hield hem aan de praat en ik liep er vaak net iets achter om foto's te maken en dan kon ik meteen in de gaten houden of zijn hand niet ineens in een van onze rugzakken verdween. Gelukkig waren we in een druk gebied waar we goed onder de mensen waren. Op een gegeven moment kwam onze vriend Joshua wat medezwervers tegen. We hoopte nog dat hij zich daarbij aan zou sluiten, maar helaas. Daarna kwamen we bij de hoofdstraat van Nashville waar een soort bierfiets stond. Ik was foto's aan het maken van de rivier en ik verloor Leon daardoor een beetje uit het oog. Joshua was toen nog bij zijn vrienden, maar hij dook helaas snel weer op. Ik was Leon even kwijt totdat ik zijn stem hoorde bij de bierfiets. Hij stond de praten met zes dames uit Kansas, het waren zussen van tussen de vijftig en zestig jaar die eens in de vijf jaar met elkaar op vakantie gingen. Ook dit waren weer bijzonder aardige mensen die oprecht heel geïnteresseerd in ons waren. Daarnaast gaven ze ons allerlei tips over de stad Nashville. We hebben een hele tijd leuk met ze staan praten en ondertussen zoemde Joshua nog steeds om ons heen, gelukkig ging hij er niet bij staan. De dames gaven ook als tip dat je bij het Hard Rock Café goed kon eten, deze bevond zich aan de overkant van de straat waar we op dat moment op stonden. Toen de dames weg moesten, besloten we dus maar naar het Hard Rock Café te gaan om op die manier van Joshua af te komen. Wat erg gênant was, was dat we met zijn tweeën de straat over staken terwijl de zes dames naar ons aan het zwaaien waren en Joshua ineens achter ons liep en ook naar ze begon te zwaaien.. Voor de deur van het Hard Rock Café hebbend we maar gezegd dat we daar gingen eten, dat zou Joshua sowieso niet kunnen betalen als ze hem al binnen zouden laten. Gelukkig begreep Joshua de subtiele hint en hij zei dat hij aan het water op ons zou wachten.. Eenmaal binnen in het Hard Rock Café was het eerste wat de serveerster aan ons vroeg of we een cocktail of een biertje wilden, we grepen onze kans dus maar meteen aan en zaten voordat we het wisten aan de alcohol zonder een ID-kaart te hebben laten zien. Nadat we heerlijk gegeten hadden, moesten we het pand zien te verlaten zonder dat Joshua ons op zou merken. Via een achterdeurtje zijn we naar buiten gegaan en voordat we een hoek omgingen hebben we steeds subtiel gekeken of Joshua ons toevallig volgde. We hebben zelfs af en toe even in een portiekje geschuild om te kijken of hij niet op zou duiken, het moest namelijk absoluut niet gebeuren dat hij erachter zou komen waar we verbleven. De missie werd afgemaakt met expres het hotel voorbij lopen en achter een auto langs naar binnen gaan hahaha.

Nashville is de stad van de country muziek, dus gingen we zondagavond op zoek naar een leuk muziekcafe. We hebben in twee verschillende cafés countrymuziek geluisterd, maar het was meer dat we hetgeen gehoord en gezien wilden hebben want het was lang niet zo leuk als de afgelopen avonden. Country is veel meer volksmuziek en mensen reageren er heel anders op dan bijvoorbeeld blues. Bij country staan ze allemaal op een bepaalde manier mee te klappen en mee te schreeuwen alsof het hun volkslied is. Countrysoul is bijvoorbeeld wel leuk, maar wat we hier tegen kwamen was echt pure country en dat trok ons allebei toch niet echt. In Nashville was ook een vestiging van de BB King Club waar we in Memphis ook waren geweest. De sfeer was er lang niet hetzelfde en het zag er allemaal veel minder mooi uit, maar er werd wel goede blues gespeeld! De BB King Club lag aan het parkje waar Joshua verbleef, maar we hebben hem gelukkig niet meer gesignaleerd. 

Maandagochtend zijn we eerst eens naar het visitor center gegaan en daarna naar de Country Music Hall of Fame and Museum geweest. Het was een mooi museum maar aangezien de country muziek en artiesten ons allemaal veel minder zegt dan van de blues, soul of jazz vonden we het niets extreem interessant. Wat ook heel erg bij country hoort, zijn protserige lelijke kleren en die waren daar dan vooral ook te zien samen met de oorspronkelijke instrumenten van de artiesten. Wat wel leuk was dat er ook een paar auto's stonden, waaronder de Caddilac van Elvis en zijn gouden piano. We zijn er een beetje snel doorheen geracet, ook omdat we een druk programma hadden die dag. Vanuit het museum zijn we snel naar de lekkere Franse bakker gelopen om te lunchen.

Na de lunch zijn we weer naar het parlementsgebouw van de staat Tennessee gelopen. Ons bluf-verhaal over het zijn van kunstgeschiedenis studenten, hebben we niet toe hoeven passen. Na een uitgebreide security check mochten we gratis het gebouw in, maar we moesten wel een naamkaartje op. Nu deed zich weer het probleem voor dat zelfs een Amerikaanse security man van het parlementsgebouw helemaal niks begreep van het Nederlandse identiteitsbewijs. Voor Leon had hij een naamkaartje uitgeprint met de naam: Lengte Helthe. Hij had dus wel erg goed op de kleine lettertjes gelet, zo goed dat hij de naam over het hoofd heeft gezien. Toen alles afgehandeld was, vroeg de man hoe je die naam precies uitsprak. Toen Leon het hem uitlegde, had de beste man door dat er iets niet helemaal klopte maar hij vond het wel best zo. Het was een erg mooi gebouw waarin ook nog echt mensen aan het werk waren. Er was ook een rechtszaal, de senaat en de zaal van de afgevaardigden. Leon wilde heel graag naar het torentje van het gebouw en vroeg aan een medewerker of dat mogelijk was. Helaas mocht herbeziet, maar de medewerker heeft ons wel van alles verteld over de geschiedenis van de stad en de staat, erg interessant!

Hierna gingen we op zoek naar het busstation, we wilden namelijk maar de Grand Ole Opry. Iedereen die iets heeft betekend in de country muziek, heeft hier opgetreden. We hebben het even van buiten bekeken, maar meer ook niet. Er was namelijk iets anders wat meer onze interesse trok. Naast de Grand Ole Opry is namelijk het Opryland Hotel gevestigd. Dit hotel is een attractie op zich! Het heeft 2881 kamers en 5 lobby's die ingericht zijn als junglachtige broeikassen. Het leek net alsof je in Burgers Bush was. Hetbhotel behoort tot een van de grootsten ter wereld. Het was echt prachtig, alles zag er super mooi uit en er voeren zelfs bootjes door het hotel. Daarnaast waren er allerlei huizen in het hotel gebouwd, het was echt bizar groot! We hebben een ronde gemaakt door het hele hotel, er was van alles te zien. Alle lobby's waren anders, er waren congressen bezig, er waren allerlei leuke winkels. Bij het hotel hoorde ook nog een soort entertainment centrum en een enorme shopping mall. In de shopping mall hebben we ons eerst uitgebreid vermaakt bij de winkel van Seaworld, ze hadden hier echt de meest bizarre hoofddeksels. Ze waren echt perfect geweest voor een mooi verkleedfeest. Tegenover deze winkel stonden massagestoelen en die wilden we voor de grap uitproberen, alleen deden ze ontzettend spastisch want ze wilden onze dollarbiljetten niet eten. We hadden zoiets van nu gaat het gebeuren ook, dus we zijn er een hele tijd mee bezig geweest en uiteindelijk hebben de stoelen ons tien minuten gemasseerd. Het was een heel mooi maar ook een immens groot winkelcentrum. Leon had al snel een mooie buit binnen, toen het toch al bijna tijd was om te gaan. De bus reed namelijk niet zo vaak en we wilden in de stad nog uit eten. Leon dacht dat we de bus nooit meer zouden halen want we hadden vijf minuten de tijd om aan de andere kant van het winkelcentrum te komen. Ik ben toch op een enorm tempo gaan snelwandelen met Leon jammerend achter mij aan, want we kwamen de ene na de andere mooie winkel tegen. Daarbij bleef hij maar roepen waar we straks allemaal heen moesten want hij had er geen vertrouwen in dat we de bus zouden halen. Toen we buiten kwamen zagen we de bus aan het eind van de parkeerplaats, ik helemaal gelukkig dat we het net gehaald hadden, Leon ervan overtuigd dat hij net weg ging. De bus verdween inderdaad uit zicht dus werd ik enorm hard uitgelachen door Leon, totdat in mijn ooghoeken de bus ineens opdook nadat hij een rondje had gereden. Uiteindelijk waren we rond acht uur weer in de stad en gingen we op naar het restaurant waar we graag voor de laatste keer echte Amerikaanse BBQ wilden eten. De mensen stonden zelfs op straat in de rij, zolang was de wachtlijst. We kwamen ook op de lijst en konden het rond negen uur nog een keer proberen. Daarvoor gingen we nog maar even naar het hotel.

We waren helemaal niet meer met Joshua bezig en we waren ook aan de andere kant van de stad dan het park waar Joshua zat. Toen we terug liepen naar het hotel, moesten we langs een aantal bankjes. Toen we nog op enige afstand waren, trok Leon ineens aan mijn tas. Hij zag Joshua zitten op het bankje in de verte. Ik keek om en hij leek er inderdaad verdacht veel op. We stonden net bij een zijstraat en als reactie begonnen we te rennen, dom natuurlijk want het valt veel minder op als je je rustig omdraait en de andere kant op loopt. Joshua had ons ook gezien dus het was wel echt nodig. Het voelde echt even alsof we in een actiefilm zaten, als een gek zijn we een parkeerterrein op gerend, vanachter een muur hebben we gekeken of we gevolgd werden en daarna zijn we snel en zo onopvallend mogelijk naar het hotel gegaan. De plek waar we Joshua tegenkwamen was namelijk vlak bij ons hotel. Na een kledingwissel in het hotel zijn we via een andere route weer naar het restaurant gelopen, gelukkig zonder Joshua tegen te komen. 

Na lekker typische voedsel uit het Diepe Zuiden gegeten te hebben, hebben we nog even rond gelopen en daarna zijn we naar het hotel gegaan om alles weer in te pakken. De dag erna was het namelijk weer tijd om te vliegen, het eerste deel van de reis zat er alweer op! We hebben echt genoten in the Deep South, genoten van de gastvrije en aardige mensen, genoten van de steden en de natuur en van de fantastische muziek. Daarnaast hebben we veel geleerd over de rijke geschiedenis van dit gebied. Nu op naar een totaal andere wereld: Florida!