Jazzalicious New Orléans

Na een paar uur bijgeslapen te hebben na de lange reis, zijn we zaterdagochtend al vroeg op ontdekkingstocht gegaan. We hadden een mooi hotel midden in de wijk French Quarter van New Orléans, St. Peter Inn on St. Peter street. Eerst gingen we op zoek naar een enigszins normaal ontbijt, wat niet gemakkelijk bleek te zijn. De Amerikanen werken de meest schrikbarende dingen weg in de ochtend, het is echt niet te geloven. Uiteindelijk hebben we ergens ieder een enorme Belgische wafel met aardbeien gegeten. Daarna hebben we een wandeling gemaakt door de wijk French Quarter. Dit is het kloppende hart van New Orléans, waar overal op straat muziek te horen is. Overal staan prachtige huizen met gietijzeren balkons en huifkarren ratelen door de straten. Onderaan de wijk, vlakbij de oever van de "mighty Mississippi river" ligt Jackson square met de St. Louis cathedral, de oudste kathedraal in functie in de VS. In de French Quarter zijn de Europese invloeden in de stad goed zichtbaar. In deze wijk ligt ook Bourbon Street, deze straat staat bekend als dé muziek- en uitgaansstraat. Overdag was het hier vrij rustig, maar 's avonds was het meer een ordinaire straat met veel neonverlichting, enorm lawaai van alle kanten en dronken toeristen. Voor de echte goede jazz moet je in de café's zijn waar de locals naar toe gaan.

Vanuit het French Quarter zijn we het Warehouse District ingelopen, hier was niet bijzonder veel te doen, maar het was wel mooi om alle grote pakhuizen te zien en het straatbeeld was totaal anders dan in French Quarter. We hebben nog een tijd staan schuilen voor de regen, het was zaterdag helaas niet zulk goed weer. Aan de Mississippi was een grote Riverwalk Shopping, waar we tevergeefs meerdere pogingen hebben gedaan om binnen te komen, maar uiteindelijk bleek elke deur gebarricadeerd te zijn. Toen was het tijd voor de IHOP, international house of pancakes. Ik heb Leon er een half uur lang van proberen te overtuigen dat het een slecht idee was, maar na al mijn verhalen over eerdere ervaringen bij de IHOP wilde hij het toch per se meemaken. En eerlijk is eerlijk, als je in the States bent, moet je wel bij de IHOP geweest zijn! Nadat we een tafel toegewezen hebben gekregen, hebben we eerst enige tijd met grote verbazing naar de menukaart zitten kijken. Als je hier scrambled eggs met wat bacon en sausages bestelt, krijg je er het volgende nog bij: een enorme berg pancakes met slagroom, ijs en saus en als geluk hebt ook nog een lading friet. Het duurde even voordat we de hele menukaart doorgespit hadden, maar uiteindelijk hebben we een veilige keuze gemaakt door voor de crêpes te gaan, hier zaten geen attributen bij maar ze waren wel van dermate grootte dat ze met geen mogelijkheid op te krijgen waren. De serveerster was erg aardig en vond het erg interessant dat we helemaal uit Nederland komen, we hebben een tijd gezellig met haar zitten kletsen. Hier werkt overal zo veel personeel, dat ze allemaal de helft van de tijd niks zitten te doen. Amerikanen vertellen ook meteen alles, we weten nu alles over de IHOP-liefde, haar vriend werkt bij de IHOP in Atlanta hahaha. De bekers waarin het drinken hier wordt geserveerd, zijn ook van een grootte waar je u tegen zegt. Toen we de  hekening gingen betalen had ik mijn drinken nog niet op, dus vroeg de serveerster of ik,t mee wilde nemen. Ik dacht dat ik het over moest gieten in een andere beker maar ik kreeg een grote piepschuim "IHOP on the go" beker mee welke helemaal nieuw gevuld was met cola en ijs. Hiermee is ons inburgeringsproces weer wat verder gevorderd aangezien werkelijk iedereen hier over straat loopt met een huge beker in de hand. Hopelijk komt het inburgeringsproces niet zo ver dat we de lichaamsvormen van de Amerikanen aan gaan nemen. Je hoort altijd dat 2/3 vd Amerikanen overgewicht heeft, ik denk dat dat nog een magere schatting is (in ieder geval hier in the deep south). Ik ben al twee keer eerder naar de VS geweest maar ik heb nog nooit zoveel dikke mensen en vooral nog nooit zulke enorme dikke mensen gezien. Als je het niet met eigen ogen hebt gezien, kun je je niet voorstellen dat mensen zo dik kunnen worden, in Nederland heb ik nog nooit mensen van dit formaat gezien. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ze in dit deel van de VS arm zijn een daarom alles frituren, dat is mooi goedkoop. Je kunt namelijk vrijwel niks krijgen wat niet gefrituurd is. Vorig jaar in NYC zag je heel veel reclame voor low fat voedsel, maar dat is hier nog niet echt doorgedrongen. 

Om zeven uur 's avonds zijn we in de rij gaan staan voor de Preservation Hall. De Preservation Hall is in 1961 geopend om de echt New Orléans jazz te beschermen en honoreren, omdat er steeds meer moderne jazz en rock 'n' roll gemaakt werd. Er kunnen maar een beperkt aantal mensen naar binnen, daarom moet je er wel een uur voor in de rij staan als je een plekje wilt bemachtigen. Tijdens dit uur hebben we ons goed gemaakt, we stonden in de rij voor een beroemd café, waar de ene na de andere Amerikaan naar buiten kwam die net iets te diep in het glaasje had gekeken (al komt dat waarschijnlijk doordat een glaasje hier een glas is). Daarnaast was de rij een mooie business voor de obers vh cafe, aangezien Amerikanen niet even zonder beker in hun hand kunnen staan. Ook in de rij voor preservation hall  werden de cocktails dus goed verkocht, helaas niet aan ons want ze waren erg streng met de leeftijdscontrole. Aan de overkant van de straat vertrokken de "ghost en voodoo tours", ook uiterst vermakelijk om te zien. Na een uur wachten konden we naar binnen en hebben we drie kwartier kunnen genieten van de Preservation Hall Jazz Band, deze band tourt over de hele wereld en speelt de echte dixieland jazz. Na de preservation hall hebben we nog even aan de Mississippi gezeten en daar nog naar wat muziek zitten luisteren en het erg gezellig gehad met een viertal geniale Amerikaanse dames van middelbare leeftijd. Daarna hadden we eigenlijk nog steeds geen zin in avondeten na onze enorme lunch bij de IHOP, dus besloten we na alles in de stadssupermarkt overwogen te hebben om maar twee bananen als avondeten te kopen. Toen we bij de kassa stonden vroeg de cassiere zeer verontwaardigd "that's all?!". Schijnbaar hebben we indruk gemaakt met onze twee bananen want toen we zondagavond hetzelfde avondmaal kwamen kopen was het eerste wat ze zei: "you guys were here last night too to buy two bananas, right?"

Zondagochtend zouden we om half negen opgehaald worden voor een plantage tour. We zaten braaf klaar, maar er gebeurde nog niet veel totdat er om iets voor negen een bus de straat in kwam gereden. Er ging een deur open en er werd met luide stem "plantation tour" naar buiten geschreeuwd. Eenmaal in de bus bleek dat Amerikanen die bij elkaar horen schijnbaar ieder een eigen bank nemen, dus moesten wij onszelf ook maar opsplitsen. Ik zat nog niet op mijn stoel of de vrouw naast me vroeg meteen of ik Duits was. Daarna stelde ze zich voor, Sally uit Sunny California. Achter haar zat haar vriendin uit de Sunshine State Florida, waar Leon naast zat. Sally wilde van alles van me weten. Blijkbaar zijn we erg bijzonder omdat we helemaal uit Nederland naar New Orléans zijn gekomen, de meeste toeristen komen hier uit de VS zelf, Canada of Mexico. Toen we de interstate 10 op reden begon de chauffeur door zijn headset te praten: "welcome everybody, my name is Nelson and I loooooove my job, I loooooove this city, I know everything about it so  please ask me everything you want to know". Daarna begon heeft hij vrijwel een uur lang nonstop over de hurricane Kathrina en zichzelf verteld. Amerikanen vertellen alles, we weten precies wat zijn kinderen allemaal studeren, hoe oud ze zijn en ook zijn vrouw was een veelbesproken onderwerp. Maar Nelson was erg enthousiast en het was interessant om ook alles over Kathrina te horen. De Amerikanen vragen ook echt alles aan iedereen, ze vroegen zelfs aan de buschauffeur of zijn huis een tuin heeft. De mensen zijn allemaal erg aardig, met Sally heb ik me goed vermaakt en ook met een andere vrouw heb ik een tijd leuk staan praten. Bij de Laura plantation werden we afgezet en daar stond meteen onze gids klaar. De plantage was erg indrukwekkend, zeker ook omdat het vandaag erg mooi weer was en je je dus goed kon indenken hoe zwaar en heet de slaven het gehad moeten hebben. Het huis waarin de president van de plantage woonde was ook indrukwekkend mooi. In de gift shop had Leon ook al snel vrienden gemaakt, een medewerker wilde namelijk graag weten waar hij die mooie slippers vandaan had. Toen hij vertelde dat hij uit Nederland kwam, was de eerste vraag die daarop volgde of Beatrix nog koningin was. Toen de beste man er vlak voordat we weg gingen achter kwam dat ook ik uit Nederland kwam, werd ik ook heel hartelijk welkom geheten. Schijnbaar zien ze hier dus ook niet vaak Europeanen. Ook de weg maar de plantage toe was bijzonder, dit was een snelweg van dwars door een moerasgebied waarvan een deel een grote brug van 12 mijl was. Ook kwamen we nog langs allerlei bijzondere industrieën.

Terug in New Orléans zaten we eerst nog in dubio hoeveel tip we Nelson moesten geven, dit is namelijk een heel lastig systeem om te begrijpen als je er niet goed in zit want je kunt gewoon niet aanvoelen welk bedrag normaal is. Het is namelijk zo dat vooral in restaurantjes de fooi het salaris van de bediener is, gemiddeld moet je 18% van het bedrag als fooi geven. We wisten echter niet zo goed of dit voor zo'n iemand als Nelson ook zou gelden. We bleven als laatste over in de bus nadat Nelson alle andere mensen bij hun hotel had afgezet. Hij vroeg waar we afgezet wilden worden, hij heeft ons toen naar een restaurant gebracht waar we volgens hem het beste seafood konden eten. Ook hier hebben we ons weer verbaasd over de Amerikanen en hun eetgewoonten. We wilden een lunch bestellen maar op de een of andere dubieuze reden serveren de in het weekend geen lunch dus moesten we maar een diner bestellen. We besloten om dan maar een halve visschotel te bestellen en deze te delen. We kregen me toch een berg eten, wat dus nog maar een halve schotel was en eigenlijk voor een persoon bedoeld was. We zullen een foto uploaden van de berg en wat er van over is gebleven, want we hebben het zelfs met zijn tweeën niet op gekregen. Vandaag was het echt veel mooier weer dan gisteren dus zijn we weer lekker door French Quarter gaan lopen en hebben we overal genoten van de straatmuzikanten.

's Avonds zijn we naar Frenchman Street geweest, dit is de straat van de jazzcafes die de locals bezoeken. Op de een of andere manier zijn we onbewust precies op een moment naar binnen geglipt dat er even niet op leeftijd gecontroleerd werd (eigenlijk mag je pas naar binnen vanaf 21 jaar). We dachten dat er hier geen leeftijdsgrens was maar toen we later zagen dat er ineens heel streng gecontroleerd werd aan de deur, ging er een lampje branden. We waren binnen wat betekende dat we 21+ zouden zijn. We wisten niet hoe snel we een typische New Orléans cocktail moesten bestellen. De rest van de avond hebben we hier genoten van een heel leuk jazzbandje! 

New Orléans is echt een fantastisch mooie en gezellige stad! We hebben een heleboel mooie foto's gemaakt met de camera maar die kunnen we nu helaas niet uploaden, wel zullen we wat foto's uploaden die we met de telefoon hebben gemaakt!