Natchez, Mississippi

Maandag was het tijd om naar onze volgende bestemming te gaan: Natchez, Mississippi. Omdat we te jong zijn om een auto te kunnen huren, moeten we met Greyhound bussen reizen. Eigenlijk is het maar goed ook dat we in dit deel van de reis geen auto hebben, want in de steden waar we komen kun je toch niks met een auto en al deze steden zijn goed te voet te bekijken. Van tevoren hadden we al veel over de Greyhound bussen gehoord: de NS zou er niks bij zijn, geen bus zou op tijd rijden, kapotte bussen, bagage die naar de verkeerde locatie ging, het zou een vervoermiddel zijn voor de armste laag van de bevolking en er zouden (ex)gedetineerden in vervoerd worden. We waren dus zeer benieuwd naar wat we vandaag mee gingen maken.

We besloten om met de taxi naar het Greyhound station te gaan, om er zeker van te zijn dat we daar op tijd aan zouden komen. Ze doen hier namelijk net alsof de bus een vliegtuig is, de beveiliging is bijna net zo bizar volgens de website en we moesten een uur voor vertrek aanwezig zijn. De bus zou om kwart over tien gaan, dus om negen uur waren we braaf op het station. Hier werden de koffers gewogen en ingecheckt en kregen we een boarding pass. Toen we om tien uur mochten boarden was er nog een probleem want de o zo vriendelijke buschauffeur (not) begon tegen ons te schreeuwen dat we geen tickets hadden. Dus weer terug naar de balie waar het probleem opgelost werd en daarna mochten we dan echt de bus in. De busreis ging eigenlijk heel soepel en zonder problemen, het viel allemaal reuze mee in vergelijking met de verhalen op internet. Toen we weg reden uit New Orléans begon de buschauffeur ook als een piloot zijnde door de speakers te praten met ongeveer dezelfde instructies als die je in het vliegtuig krijgt. Het was een mooie bus met WIFI, stopcontacten en een wc aan boord. Het was gelukkig niet druk in de bus en na anderhalf uur waren we in Baton Rouge, Louisiana. Hier moesten we een uur wachten waarna we in de bus naar Natchez konden. Om kwart voor drie waren we in Natchez. Hier hebben we meteen bustickets gekocht voor de volgende trip, want deze waren online niet te koop. Toen op naar het hotel! 

Het hotel was prachtig, een soort bed en breakfast helemaal ingericht in de klassieke Zuid-Amerikaanse stijl. We waren allebei nogal lui door het reizen, Leon had zin om tv te kijken en ik ben vrij snel in slaap gevallen. Voordat we het wisten was het half acht en toen zijn we toch maar eens op ontdekkingstocht gegaan. Het hotel stond in het historische centrum van het stadje op tien minuten lopen van de Mississippi. Onderweg naar de rivier zijn we werkelijk geen mens tegen gekomen, we hebben alleen maar een paar auto's zien rijden en voor de rest stonden er vooral lege vervallen gebouwen. Bijna alle winkels die er waren verkochten meubels en voor de rest waren er vooral heel veel en hele grote hotels. Juist dit laatste was zo vreemd, want waar waren alle mensen die in die hotels zouden moeten zitten? We hadden echt het gevoel in een oude en verlaten spookstad aangekomen te zijn. Dit paste juist helemaal niet bij het beeld van de stad dat we van tevoren hadden. Natchez is namelijk de oudste nederzetting aan de Mississippi en wordt de mooiste stad van de staat genoemd. Er moeten allemaal prachtige antebellum houses staan waarin de eigenaren van de katoenplantages woonden. 

Het vinden van een plek om te eten was niet makkelijk. Uiteindelijk kwamen we bij de Pig Out Inn Barbeque terecht. Hier hebben we een behoorlijk vreemde maaltijd gegeten, heel veel vlees met chips. Maar goed, we moesten wat. Aangezien we het idee hadden dat het hier nogal verlaten was, zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel en hebben we daar eens nagevraagd of het hier altijd zo stil en verlaten was. Daar werd ons verteld dat er vooral toeristen zijn in de herfst en lente en ze hebben ons tips gegeven over welke antebellum huizen we zouden moeten bezoeken. De mensen zijn ook hier erg aardig en willen je graag helpen.

De volgende ochtend hebben we ons nogal verslapen, de wekker was niet afgegaan, en daardoor waren we te laat voor het ontbijt. Maar miss Miny vond het geen probleem en ging alsnog een ontbijt voor ons maken, had ze eindelijk wat te doen want volgens mij waren we de enige gasten. Daarnaast is de cultuur hier in het zuiden sowieso laid back en niet stipt op tijd dus dat we te laat waren was niet zo'n probleem.  Nadat we ieder een bokaal vol sap voorgeschoteld kregen, werd het ontbijt geserveerd wat bestond uit scrambled eggs met bacon, een broodje en een mysterieus maispapje. Daarna was het tijd om op ontdekkingstocht 2.0 te gaan in de hoop dit keer Natchez aan te treffen zoals het overal omschreven wordt. We hadden een kaart gekregen waarop alle antebellum huizen aangegeven stonden, een heel aantal lagen er in het historische centrum maar ook een aantal een heel stuk buiten de stad. We besloten om langs alle huizen in het centrum te gaan lopen. Door het eerste huis, Stanton Hall hebben we meteen een tour gevolgd. Het was een prachtig huis, enorm groot en met een mooie tuin. Het bijzondere is dat ze meer dan honderd van de oorspronkelijke meubelstukken door de jaren heen hebben terug gevonden.

Terwijl we langs alle huizen liepen hebben we ongeveer het hele oude centrum gezien, het verschilt van zeer goed mooie onderhouden stukken, tot zeer vervallen krotten. Daarnaast heb je vanaf de rand van het centrum een geweldig uitzicht over de mighty river. Het was in Natchez wel een stuk heter dan in New Orléans waardoor we regelmatig ergens maar binnen vluchtten. Op een gegeven moment kwamen we in een restaurant wat we eigenlijk alleen maar iets wilden drinken, maar toen we daar ook enigszins gezonde maaltijden voorbij zagen komen besloten we om meteen maar te gaan lunchen. Het leek ons niet verkeerd om eens wat groens naar binnen te werken, dus kozen we allebei voor een salade. Leon had het goed getroffen met zijn Caesar salad, ik helaas iets minder met mijn chicken salad. Ik was in de veronderstelling dat het sla met kip was, maar het was heel veel kip die door middel van de inhoud van een pot mayonaise aan elkaar hing. De missie gezond eten was dus weer mislukt.

De mensen hier zijn erg aardig, overal op straat worden we aangesproken en vragen ze wat we komen doen. We vallen ontzettend op aangezien alle mensen hier zwart zijn. Mocht het zo zijn dat we gekidnapt waren in Natchez, dan was het niet moeilijk geweest om te achterhalen welke route we daar voorafgaand aan gelopen hebben en waar het plaats delict geweest moet zijn. Ze hebben ons allemaal overal gezien. Bij het visitor center raakte een medewerker weer volledig onder de indruk dat we helemaal uit Nederland kwamen en ze vond het zo bijzonder dat we meerdere talen spraken. Van een man op straat kregen we ook nog de tip om maar het William Johnson museum te gaan. Dit was een museum over William Johnson die vroeger als kind zelf een slaaf was, toen vrij is gekomen en vervolgens zelf slaven is gaan houden. Een heel apart verhaal natuurlijk, het werd allemaal mooi en duidelijk geïllustreerd in het museum. Daarnaast konden we ook een kijkje nemen in het huis waar hij gewoond had. Daarnaast zijn we nog bij een grote casino boot geweest. Lekker typisch Amerikaans weer, boven aan de heuvel was een parkeerplaats en vijf minuten lopen onder de heuvel lag de enorme casinoboot in de Mississippi. Vanaf die parkeerplaats reed een shuttle heen en weer, die we ook maar even hebben uitgeprobeerd in het kader van het inburgeringsproces. Als de shuttle niet goed genoeg voor je is, kon je bij de boot zelf ook nog je auto afgeven voor de valet parking. We eindigden de dag bij een restaurant aan de Mississippi waar we voor het eerst eindelijk lekker gegeten hebben: pasta met gegrilde scampi's! Daarna hebben we de mooie zonsondergang aan de Mississippi bekeken en zijn we lekker gaan slapen. 

Woensdag was het alweer tijd om naar de volgende bestemming te gaan, maar de bus ging pas om drie uur dus daarvoor konden we mooi nog wat doen. Miss Miny stond versteld van het feit dat we deze keer al om half negen voor haar neus stonden. Na het uitchecken zijn we naar de fietsenverhuur gegaan. Ook hier werkte een hele aardige vrouw, we kregen de fietsen voor $10 per stuk mee ipv $25 omdat we ze maar een paar uur wilden huren. Na de papieren getekend te hebben dat we capabel genoeg waren om zonder helm te fietsen, gingen we op pad. De vrouw vd verhuur zei zelf ook al: "all that insurance things, welcome to the States".

Op de fiets hebben we alle antebellum huizen bezocht die buiten het centrum lagen. Het fietsen was heerlijk ondanks het hete weer! De natuur was prachtig en het gebied was lekker heuvelig. Vandaag is onze beroemdheid nog groter dan gisteren, nu zijn we "the crazy Dutchmen on the bikes". Nu begon werkelijk iedereen waar we langs kwamen te lachen en hield ons aan om een praatje te maken. Ze kunnen allemaal ook veel vertellen over de geschiedenis van hun stad, wat erg interessant is om te horen! Op weg maar een van de huizen moesten we de highway oversteken. Het leek ons het meest veilig om dat maar via de stoplichten van de auto's te doen, dus gingen we op de juiste rijbaan staan. Toen we de highway overstaken reden we voor een auto langs waar een vrouw in zat en haar ogen rolden bijna uit haar hoofd, ze kon niet geloven dat er twee fietsen over de highway gingen. Onderweg kwamen we ook nog een keer de sheriff tegen die ons half uit zijn auto hangend bestudeerde, maar gelukkig stopte hij niet om een praatje te maken ;). Onze fietstocht hebben we afgesloten met een bezoekje aan de Natchez City Cemetery. De begraafplaatsen zijn hier echt bizar groot, zo groot dat ze zelfs straatnamen en verkeersborden hebben. Je kunt ook allerlei guided tours naar de begraafplaatsen boeken.  Ik vond dit maar een raar idee, maar achteraf gezien had het me best interessant geleken. Er zit namelijk een grote geschiedenis achter alle graven. Na ook hier een praatje gemaakt te hebben met een man van de begraafplaats (die ons gelukkig ook een plattegrond gaf anders waren we er nooit meer weg gekomen) hebben we er even rondgereden en daarna hebben we de fietsen weer ingeleverd. 

Zodra we het Greyhound busstation binnen kwamen was het eerste wat er tegen ons gezegd werd: "you guys were biking right"? We dachten dat hij ons bij het station (wat aan de highway ligt) gespot had, maar het bleek downtown te zijn geweest. Omdat we veel te vroeg waren, vroegen we aan de man vh busstation of het we langs de highway mochten lopen. Volgens hem was het geen probleem, dus gingen we al lopend over de vluchtstrook vd highway op naar de shopping mall. Hier hebben we even af kunnen koelen en lekker gegeten waarna we weer terug gingen naar het station. Toen we bij een tankstation kwamen herkende ik een pickup met vier banden achterin, die had ik op de begraafplaats ook gezien. En jawel, de deur ging open en de eerste vraag die gesteld werd: "guys where  are your bikes?" Toen we bij het Greyhound station aankwamen stond er een busje vd sheriff, er moest een gevangene mee met de bus. Dit begon dus al iets meer op de verhalen op internet te lijken. De bus was mooi op tijd, op maar Jackson MS!